Επεμβάσεις Πρωκτικής Χώρας

• Τι είναι η κύστη κόκκυγα;

Η κύστη κόκκυγα είναι στην ουσία μια κοιλότητα, χαμηλά στην περιοχή της μέσης ή των γλουτών, η οποία γεμίζει περιοδικά με τρίχες και πύον.

 

 

• Ποιά είναι τα αίτια δημιουργίας της κύστης κόκκυγα;

Τα ακριβή αίτια δημιουργίας της πάθησης δεν είναι γνωστά.
Έχουν αναπτυχθεί δύο θεωρίες για την αιτιολογία της κύστης κόκκυγα, η συγγενής και η επίκτητη, η οποία είναι και η επικρατέστερη.
Όσον αφορά την επίκτητη αιτιολογία της νόσου υπάρχουν δύο θεωρίες για τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται.
Σύμφωνα με την πρώτη θεωρία η δημιουργία της κύστης του κόκκυγα οφείλεται στην είσοδο των τριχών στο δέρμα της περιοχής, οι οποίες προκαλούν αντίδραση ξένου σώματος, με αποτέλεσμα τη δημιουργία αποστημάτων και συριγγωδών πόρων. Έτσι εξηγείται το γεγονός γιατί μέσα στην κύστη κόκκυγα ανευρίσκονται τρίχες.
Σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία η δημιουργία της κύστης του κόκκυγα οφείλεται σε ρήξη των θυλάκων των τριχών, η οποία είναι αποτέλεσμα άσκησης ισχυρών πιέσεων στην περιοχή του κόκκυγα και της μεσογλουτιαίας αύλακας. Το γεγονός αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τη ρήξη των θυλάκων των τριχών και τη δημιουργία αποστημάτων. Η είσοδος των τριχών ακολουθεί την φλεγμονή, αλλά δεν την προκαλεί.

 

 

 

• Ποιά είναι η συχνότητα εμφάνισης της νόσου;

Η κύστη κόκκυγα παρουσιάζεται συχνότερα στους άντρες απ’ ότι στις γυναίκες (4:1), εμφανίζεται απο την εφηβία και μετά, με μεγαλύτερη συχνότητα σε ηλικίες 20-30 ετών.

 

• Πώς γίνεται η διάγνωση της κύστης κόκκυγα;

Η διάγνωση της κύστης κόκκυγα γινεται συνήθως μετά απο την εμφάνιση κάποιας επιπλοκής της, όπως διαπύηση και απόστημα ή δημιουργία συριγγώδους πόρου ο οποίος εκβάλει στο δέρμα της μεσογλουτιαίας πτυχής.

 

 

• Πώς εμφανίζεται και ποιά είναι τα συμτώματα της κύστης κόκκυγα;

Η νόσος παρουσιάζεται με τρείς μορφές, σαν οξεία, χρόνια και σαν μη επουλούμενο τραύμα.
Η οξεία μορφή χαρακτηρίζεται από πόνο που οφείλεται στη δημιουργία αποστήματος. Κατά την κλινική εξέταση ανευρίσκονται στην περιοχή του κόκκυγα ευαίσθητα ή επώδυνα οζίδια, που αντιστοιχούν σε αποστηματικές κοιλότητες.
Η χρόνια μορφή χαρακτηρίζεται από άτυπα συμπτώματα που οφείλονται στη συνεχή περιοδική έκκριση οροπυώδους υγρού. Κατά την κλινική εξέταση μπορεί να ανευρεθούν στόμια τα οποία εμφανίζουν μικρή ή άφθονη έκκριση και περιέχουν τρίχες.
Τα μη επουλούμενα τραύματα χαρακτηρίζονται από γέφυρες λεπτού δέρματος που καλύπτουν κοιλότητες ή χαλαρό κοκκιώδη ιστό.

 

• Ποιά είναι η θεραπεία της κύστης κόκκυγα;

Η θεραπεία της κύστης κόκκυγα είναι πάντοτε χειρουργική.
Παλαιότερα είχαν χρησιμοποιηθεί ειδικές αλοιφές αλλά και κόλλες, τα θεραπευτικά αποτελέσματα των οποίων είναι αμφίβολα, ενώ παρουσίαζαν υψηλά ποσοστά υποτροπής.
Η θεραπεία κατά την οξεία φάση είναι η παροχέτευση της αποστηματικής κοιλότητας, η οποία μπορεί να γίνει με τοπική αναισθησία. Η τελική επέμβαση θα γίνει αφού υποχωρήσει η φλεγμονή.
Η θεραπεία της χρόνιας φάσης περιλαμβάνει ελλειπτική τομή και αφαίρεση των αποστηματικών κοιλοτήτων και των συριγγωδών πόρων. Το τραύμα αφήνεται ανοικτό για να επουλωθεί κατά δεύτερο σκοπό (ανοιχτή μέθοδος, με καλύτερα αισθητικά αποτελέσματα) ή συγκλείεται με ραφές ολικού πάχους (κλειστή μέθοδος, γρηγορότερη επούλωση αλλά με κίνδυνο υποτροπής).
Η θεραπεία για τα μη επουλούμενα τραύματα περιλαμβάνει την αφαίρεση τους και πλαστική με μόσχευμα, το οποίο φέρεται από τον ένα γλουτό στον άλλο, έτσι ώστε η συνένωση των δύο δερμάτων να γίνει προς τα πλάγια της μέσης γραμμής.

 

• Ποιά είναι η καλύτερη μέθοδος για την θεραπεία της κύστης κόκκυγα;

Δεν υπάρχει σαφής απάντηση στο ερώτημα αυτό, καθώς κάθε μια απο τις δύο τεχνικές έχει τα πλεονεκτήματα, αλλά και τα μειονεκτήματα της, βάση των οποίων ο ασθενής σε συννενόηση με το χειρουργό του, θα αποφασίσει ποιά απο τις μεθόδους είναι καλύτερη γι’ αυτόν.
Και στις δύο μεθόδους, ανοιχτή ή κλειστή, η θεραπεία περιλαμβάνει ελλειπτική τομή και αφαίρεση των αποστηματικών κοιλοτήτων και των συριγγωδών πόρων.
Η διαφορά τους έγκειται στο γεγονός ότι:

• στη μεν ανοιχτή μέθοδο το τραύμα αφήνεται ανοικτό για να επουλωθεί κατά δεύτερο σκοπό, έχει καλύτερα αισθητικά αποτελέσματα (ιδίως στις γυναίκες), αλλά ο χρόνος επούλωσης διαρκεί μερικές εβδομάδες

 

• στη δε κλειστή μέθοδο το τραύμα συγκλείεται με ραφές ολικού πάχους, έχει γρηγορότερη επούλωση, αλλά με κίνδυνο υποτροπής και χειρότερου αισθητικού αποτελέσματος.

 

• Πόσο χρόνο διαρκεί η εκτομή της κύστης κόκκυγα;

Η επέμβαση, ανεξαρτήτως της μεθόδου, μπορεί να πραγματοποιηθεί με τοπική ή γενική αναισθησία και διαρκεί κατά μέσο όρο περίπου 15-20 λεπτά, ανάλογα με το μέγεθος της κύστης και τη σύγκλειση ή μη του τραύματος.

 

• Πότε μπορεί ο ασθενής να επιστρέψει στο σπίτι και στις ασχολίες του;

Για προληπτικούς λόγους ο ασθενής θα πρέπει να παραμείνει στην κλινική το πολύ 24 ώρες συνολικά και στη συνέχεια μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι του και στις δραστηριότητες του, χωρίς πόνους, παροχετεύσεις ή άλλα προβλήματα. Απο την επόμενη μέρα μπορεί να κάνει ντους, ενώ η μετεγχειρητική φροντίδα εξαρτάται απο τη μέθοδο που θα έχει επιλέξει. Σε περίπτωση που αθλείται ή ασκεί έντονη σωματική εργασία, μπορεί να επιστρέψει στην καθημερινότητα του προοδευτικά σε 5-6 ημέρες περίπου.

 

• Χρειάζεται κάποια ιδιάιτερη προσοχή απο τον ασθενή μετά το χειρουργείο;

Μετά την εκτομή της κύστης κόκκυγα δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη φροντίδα. Στην περίπτωση της ανοιχτής μεθόδου θα χρειαστεί ο ασθενής να χρησιμοποιεί ειδικά επουλωτικά επιθέματα για λίγες εβδομάδες, ενώ στην περίπτωση της κλειστής μεθόδου τα ράμματα που τοποθετούνται για να κλείσουν το χάσμα, που έχει δημιουργηθεί, αφαιρούνται μετά απο μερικές ημέρες. Απο την επομένη του χειρουργείου ο ασθενής μπορεί κινηθεί ελεύθερα, να οδηγήσει, να πάει στη δουλεία του (είδικά αν αυτή είναι γραφείου), να κάνει ντους ή ακόμα και μπάνιο στη θάλασσα μετά απο μερικές ημέρες.

 

• Ποιές είναι οι πιθανές μετεγχειρητικές επιπλοκές;

Όπως σε κάθε χειρουργική επέμβαση υπάρχει ο κίνδυνος επιπλοκών, έτσι και στην περίπτωση της εκτομής της κύστης κόκκυγα, ανεξαρτήτως της μεθόδου που χρησιμοποιήθηκε, οι συχνότερες επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν είναι η αιμορραγία, η υποτροπή και επανεμφάνιση της κύστης.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ποσοστό υποτροπή είναι μεγαλύτερο στην κλειστή μέθοδο.

• Τι είναι η ραγάδα του πρωκτικού δακτυλίου;

Η ραγάδα του πρωκτικού δακτυλίου είναι ουσιαστικά μια πληγή (ένα σκίσιμο) κατά τον επιμήκη άξονα του βλεννογόνου του πρωκτού. Παρόλο που το μέγεθος της είναι σχετικά μικρό, επεκτείνεται σε βάθος, προκαλώντας σπασμό του έσω σφιγκτήρα του πρωκτού και δυσανάλογα έντονο και διαξιφιστικό πόνο στην περιοχή. Εμφανίζεται συνήθως σε ενήλικες ασθενείς, με την ίδια περίπου συχνότητα και στα δύο φύλα, ενώ η πιο συχνή θέση εμφάνισης της είναι η 6^η ώρα (προς την πλευρά του κόκκυγα).

 

 

 

• Ποια είναι τα αίτια δημιουργίας της ραγάδας;

Υπάρχουν διάφορα αίτια τα οποία μπορούν να προκαλέσουν την εμφάνιση της ραγάδα του πρωκτικού δακτυλίου, τα κυριότερα από τα οποία είναι:

• μεγάλη και συμπαγής κένωση, η οποία προκαλεί τραυματισμό στην περιοχή του πρωκτού
• χρόνια δυσκοιλιότητα
• διαρροϊκό σύνδρομο
• διατροφικές συνήθειες (απουσία φυτικών ινών, λιπαρά φαγητά)
• τοκετός
• πρωκτική σεξουαλική επαφή
• φλεγμονώδεις παθήσεις του παχέος εντέρου (νόσος Crohn, ελκώδης κολίτιδα)
• ανατομική ανωμαλία του πρωκτού, κυρίως μετά από χειρουργικές επεμβάσεις στην περιοχή, οι οποίες προκαλούν μείωση της ελαστικότητας του πρωκτικού σωλήνα.

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι παρόλο που πολλές φορές συνυπάρχουν, η παρουσία αιμορροϊδοπάθειας δεν αποτελεί προδιαθεσικό παράγοντα για την εμφάνιση ραγάδας.

 

• Ποια είναι η συχνότητα εμφάνισης της νόσου;

Υπολογίζεται ότι σε ποσοστό περίπου 25% όλοι οι άνθρωποι θα εμφανίσουν ραγάδα πρωκτού σε κάποια στιγμή της ζωής τους. Παρουσιάζεται με την ίδια συχνότητα σε ενήλικες ασθενείς και στα δύο φύλα, καθώς και σε παιδιά.
Το ποσοστό αυτό μπορεί να είναι και μεγαλύτερο, καθώς σε κάποιο βαθμό η ραγάδα μπορεί να επουλωθεί χωρίς ιατρική παρέμβαση, ενώ είναι αρκετοί οι ασθενείς οι οποίοι αποφεύγουν να επισκεφτούν τον ιατρό, εκτός αν ο πόνος έχει γίνει αφόρητος.

 

• Πώς δημιουργείται η ραγάδα του πρωκτού;

Η ραγάδα δημιουργείται αρχικά από τραυματισμό του πρωκτού, ο οποίος εμφανίζεται συχνότερα σε ασθενείς με δυσκοιλιότητα. Η δυσκοιλιότητα έχει σαν αποτέλεσμα σκληρά και αφυδατωμένα κόπρανα, τα οποία κατά την αφόδευση σκίζουν και τραυματίζουν το βλεννογόνο του πρωκτού. Η ραγάδα προκαλεί έντονο πόνο κατά την κένωση, με αποτέλεσμα σπασμό του πρωκτικού σφιγκτήρα. Ο σπασμός του σφιγκτήρα δεν επιτρέπει στη ραγάδα να επουλωθεί, ενώ επιπλέον σε χρόνιες καταστάσεις έχει σαν αποτέλεσμα τη μετατροπή του σφιγκτήρα σε υπερτονικό και τη στένωση του αυλού του πρωκτού, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη τη δίοδο των κοπράνων και πιο εύκολο τον τραυματισμό του.
Ο ασθενής μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο φόβου για αφόδευση, χειροτερεύοντας τη δυσκοιλιότητα και τα συμπτώματα του, με κυριότερο τον έντονο πόνο.

 

• Ποιά είναι τα συμπτώματα της ραγάδας του πρωκτικού δακτυλίου;

Τα κυριότερα συμπτώματα της ραγάδας είναι:

• έντονος, διαξιφιστικός πόνος στην περιοχή του πρωκτού κατά την αφόδευση
• απώλεια μικρής ποσότητας ζωηρού αίματος από το ορθό
• απώλεια βλέννας και κνησμός (σε περιπτώσεις χρόνιας ραγάδας)

Πολλοί ασθενείς περιγράφουν τον πόνο σαν αίσθημα κοψίματος ή καψίματος στην περιοχή, που μπορεί να διαρκέσει 4-5 ώρες μετά την κένωση.
Στη συνέχεια ο ασθενής παραμένει ελεύθερος συμπτωμάτων μένει την επόμενη κένωση.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι το μέγεθος της ραγάδας δεν σχετίζεται πάντοτε με την ένταση και τη διάρκεια του πόνου, δηλαδή ακόμα και μια μικρή ραγάδα μπορεί να είναι από ενοχλητική έως πάρα πολύ επώδυνη.

 

• Ποιά είναι τα είδη της ραγάδας του πρωκτού;

Η ραγάδα του πρωκτικού δακτυλίου διακρίνεται σε:

• οξεία, όταν η βλάβη περιορίζεται στον βλεννογόνο και επουλώνεται γρήγορα
• χρόνια, όταν η βλάβη φτάνει στον υποκείμενο σφιγκτήρα, παρατηρείται ίνωση και πάχυνση της ραγάδας και δεν επουλώνεται.

Στην περίπτωση της οξείας ραγάδας μπορεί μερικές φορές τα συμπτώματα να υποχωρήσουν αυτόματα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να παραμείνουν για μήνες και η ραγάδα τότε γίνεται χρόνια. Μερικές φορές επίσης μπορεί να παρουσιαστεί και αιμορροϊδοπάθεια ως αποτέλεσμα της προσπάθειας επούλωσης της.
Ανώδυνη ραγάδα που δεν επουλώνεται εύκολα αποτελεί συνήθως ένδειξη πιθανής συνυπάρχουσας ιδιοπαθούς φλεγμονώδους νόσου του εντέρου (νόσος Crohn, ελκώδης κολίτιδα).

 

• Πώς γίνεται η διάγνωση της ραγάδας του πρωκτού;

Η διάγνωση της ραγάδας του πρωκτού είναι μια σχετικά εύκολη διαδικασία και βασίζεται στη σωστή λήψη του ιστορικού σε συνδυασμό με την επισκόπηση του πρωκτού, μετά από ήπιο διαχωρισμό των γλουτών. Κατά τη δακτυλική εξέταση μπορεί να εντοπιστεί η βλάβη και να οριοθετηθεί η έκταση της, ενώ παράλληλα συνυπάρχει υπερτονία του σφιγκτήρα, η οποία και από μόνη της αποτελεί ένδειξη.
Η διαφορική διάγνωση της ραγάδας πρέπει να γίνεται από άλλες παθήσεις του πρωκτού, όπως θρομβωμένη αιμορροΐδα, περιεδρικό απόστημα, φλεγμονώδη νόσο του εντέρου, κακοήθεις όγκους, σύφιλη ή λευχαιμία. Στην περίπτωση που υπάρχει κάποια τέτοια υποψία, θα πρέπει να γίνεται πάντοτε ορθο-σιγμοειδοσκόπηση ή κολοσκόπηση.

 

• Ποιά είναι η θεραπεία της ραγάδας του δακτυλίου;

Η θεραπεία της ραγάδας του πρωκτού διακρίνεται σε συντηρητική και σε χειρουργική.
Η συντηρητική θεραπεία, ακολουθείται πάντοτε όταν η ραγάδα είναι σχετικά πρόσφατη, συνίσταται στην προσπάθεια κατάργησης του φαύλου κύκλου πόνου – δυσκοιλιότητας – σπασμού και περιλαμβάνει:

• αλλαγή διατροφικών συνηθειών και διόρθωση της δυσκοιλιότητας, που προκαλεί σκληρά κόπρανα, τα οποία προκαλούν πόνο και τραυματίζουν τον πρωκτό κατά την κένωση. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως με την ενυδάτωση και την πρόσληψη μεγάλης ποσότητας φυτικών ινών με το φαγητό. Η δίαιτα αυτή θα πρέπει να συνεχίζεται δια βίου, καθώς η ραγάδα μπορεί να υποτροπιάσει.
• Λήψη υπακτικών, που διευκολύνουν την κένωση
• υδρόλουτρα με χλιαρό ή ζεστό νερό, τα οποία βοηθούν στην ανακούφιση του σπασμού
• χρήση τοπικών αλοιφών, οι οποίες περιέχουν τοπικά αναισθητικά ή κορτιζόνη και προσφέρουν πρόσκαιρη ανακούφιση όσον αφορά τον πόνο, χαλαρώνοντας τον σφιγκτήρα, αλλά δεν βοηθούν στην επούλωση της ραγάδας.
• έγχυση τοξίνης μποτουλίνης στον έσω σφιγκτήρα, η οποία προκαλεί παροδική πάρεση του σφιγκτήρα, δίνοντας χρόνο στη ραγάδα να επουλωθεί
• αντιμετώπιση και θεραπεία άλλης συνυπάρχουσας υποκείμενης νόσου.

Η χειρουργική θεραπεία εφαρμόζεται αφού πρώτα έχει αποτύχει η συντηρητική, σε περιπτώσεις εμμένουσας ή υποτροπιάζουσας χρόνιας ραγάδας και αποτελεί την πιο αποτελεσματική θεραπεία.
Περιλαμβάνει διάφορες τεχνικές όπως:

• νεαροποίηση και εκτομή της ραγάδας
• διαστολή του πρωκτικού δακτυλίου
• πλάγια έσω σφιγκτηροτομή
• καυτηριασμός με laser ή με άλλη πηγή ενέργειας (RF).

Σε περίπτωση ανώδυνης ραγάδας συνιστάται απαραιτήτως βιοψία.

 

• Ποιά είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος θεραπείας της ραγάδας του πρωκτού;

Έχει διαπιστωθεί ότι περίπου το 30% των ραγάδων του πρωκτού θεραπεύονται από μόνες τους ή συντηρητικά. Είναι όμως γεγονός ότι όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα επιμένει μια ραγάδα, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες συντηρητικής θεραπείας της.
Η καλύτερη και πιο συχνή χειρουργική τεχνική που εφαρμόζεται σήμερα είναι η πλάγια έσω σφιγκτηροτομή, η οποία είναι ανώδυνη, αναίμακτη, σύντομη και με άμεσα αποτελέσματα. Πραγματοποιείται μέσω μιας μικρής τομής του δέρματος και συνίσταται σε μερική διατομή του έσω σφιγκτήρα του πρωκτού, η οποία απαλλάσσει άμεσα τον ασθενή από τον πόνο και το χρόνιο σπασμό του σφιγκτήρα, ενώ παράλληλα διευκολύνει την ταχεία επούλωση της ραγάδας.
Η χειρουργική αυτή επέμβαση έχει ποσοστό επιτυχίας 95%, αλλά θα πρέπει πάντοτε να εκτελείται από εξειδικευμένο χειρουργό για την αποφυγή δημιουργίας ακράτειας.

 

• Πόσο χρόνο διαρκεί η πλάγια έσω σφιγκτηροτομή;

Η επέμβαση πραγματοποιείται με λαρυγγική μάσκα ή γενική αναισθησία, είναι ανώδυνη, αναίμακτη και με άμεσα αποτελέσματα, ενώ διαρκεί κατά μέσο όρο περίπου 15-20 λεπτά.
Η ανακούφιση του ασθενή από τα συμπτώματα και κυρίως τον πόνο είναι άμεση, ενώ μετά από λίγες ώρες είναι σε θέση να επιστρέψει στο σπίτι και τις δραστηριότητες του. βιοσυνθετικ

 

• Χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσοχή από τον ασθενή μετά το χειρουργείο;

Μετά την πλάγια έσω σφιγκτηροτομή δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη φροντίδα. Υπάρχει μόνο μια πολύ μικρή οπή στο περιπρωκτικό δέρμα, η οποία σε μερικές ημέρες επουλώνεται πλήρως. Από την επομένη του χειρουργείου ο ασθενής μπορεί κινηθεί ελεύθερα, να οδηγήσει, να πάει στη δουλεία του, να κάνει ντους ή ακόμα και μπάνιο στη θάλασσα απαλλαγμένος από τον πόνο, τον κνησμό, αλλά πολύ περισσότερο από το φόβο και το άγχος της επόμενης κένωσης .

 

• Ποιές είναι οι πιθανές μετεγχειρητικές επιπλοκές;

Όπως σε κάθε χειρουργική επέμβαση υπάρχει ο κίνδυνος επιπλοκών, έτσι και στην περίπτωση της χειρουργικής αντιμετώπισης της ραγάδας, οι συχνότερες επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν είναι η υποτροπή και επανεμφάνιση της. Για το λόγο αυτό πολύ σημαντικό ρόλο έχει η επιλογή της κατάλληλης χειρουργικής τεχνικής και κυρίως η εμπειρία του χειρουργού στην εφαρμογή της.

• Τι είναι οι αιμορροΐδες και τι η αιμορροϊδοπάθεια;

Οι αιμορροΐδες είναι φυσιολογικοί ανατομικοί σχηματισμοί, στην πραγματικότητα είναι άθροισμα αγγείων με τη μορφή σάκου, τα οποία συμβάλλουν στην προστασία του πρωκτικού σωλήνα και τον έλεγχο των κενώσεων, ενώ βρίσκονται σε ορισμένες σταθερές θέσεις στην περιφέρεια του πρωκτού. Συνεπώς αιμορροΐδες έχουν όλοι οι άνθρωποι.
Η παθολογική κατάσταση, η οποία προκύπτει από τον ερεθισμό και τη διόγκωση των αγγείων αυτών, προκαλώντας δυσάρεστα συμπτώματα στον ασθενή, καλείται αιμορροϊδοπάθεια και είναι μια από τις συχνότερες παθήσεις της σύγχρονης εποχής.

 

 

• Ποιά είναι τα αίτια που προκαλούν την αιμορροϊδοπάθεια;

Η κυριότερη αιτία, που προκαλεί την εμφάνιση της αιμορροϊδοπάθειας, είναι η αύξηση της πίεσης του ορθο-πρωκτικού σωλήνα, καθώς οδηγεί σε διόγκωση των αιμορροϊδικών όζων.
Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συμβάλλουν στην αύξηση αυτή, όπως:

• χρόνια δυσκοιλιότητα, που οφείλεται κυρίως στις κακές διατροφικές συνήθειες
• εγκυμοσύνη, ευτυχώς όμως, τις περισσότερες φορές, οι γυναίκες απαλλάσσονται από την αιμορροϊδοπάθεια μετά το πέρας της εγκυμοσύνης
• πίεση για αφόδευση
• σπατάλη πολύ χρόνου στη λεκάνη της τουαλέτας (διάβασμα, κινητό, tablet)
• καθιστική ζωή και παχυσαρκία
• επαγγελματικό ή ψυχικό stress
• χρόνιος βήχας, διότι αυξάνει την ενδοκοιλιακή πίεση
• συχνή άρση βάρους και πολύ έντονη σωματική άσκηση
• ηλικία, διότι μεγαλώνοντας χαλαρώνουν οι ιστοί.

 

• Ποιά είναι η συχνότητα εμφάνισης της πάθησης;

Η αιμορροϊδοπάθεια εμφανίζεται με την ίδια περίπου συχνότητα στους άντρες και τις γυναίκες, ενώ υπολογίζεται ότι το 60% των ανθρώπων θα υποφέρει από αιμορροϊδοπάθεια κάποια στιγμή στη ζωή του.

 

• Ποιά είναι τα συμπτώματα της αιμορροϊδοπάθειας;

Αρκετά συχνά και κυρίως στο πρώιμο στάδιο, η αιμορροϊδοπάθεια ενδέχεται να είναι ασυμπτωματική, ενώ αντίθετα απ’ ότι πιστεύεται δεν χαρακτηρίζεται από πόνο, παρά μόνο αν παρουσιαστεί κάποια επιπλοκή. Τα κυριότερα συμπτώματα της πάθησης είναι:

• αιμορραγία που ακολουθεί την κένωση, παρουσία ζωηρού ερυθρού αίματος, που δεν είναι αναμεμιγμένο με τα κόπρανα, στο χαρτί τουαλέτας ή στη λεκάνη
• αίσθημα βάρους, ατελούς αφόδευσης ή παρουσία μορφώματος στην περιοχή του πρωκτού, συνήθως μετά την κένωση, που οφείλεται στη διόγκωση και πρόπτωση των αιμορροϊδικών όζων
• έκκριση βλεννώδους υγρού από τον πρωκτό, που λεκιάζει το εσώρουχο
• αίσθημα κνησμού και δερματίτιδα, λόγω του ερεθισμού της περιοχής
• έντονος πόνος, ο οποίος εμφανίζεται σε περίπτωση περίσφιξης ή θρόμβωσης κάποιου αιμορροϊδικού όζου, καθώς και σε περίπτωση συνύπαρξης ραγάδας δακτυλίου ή αποστήματος.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι η παρουσία αιμορροϊδοπάθειας ή κάποιου από τα παραπάνω συμπτώματα δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο άλλων παθήσεων του εντέρου (φλεγμονώδης νόσος, εκκολπωμάτωση, πολυποδίαση ή ακόμα και καρκίνου του παχέος εντέρου), που έχουν παρόμοια συμπτωματολογία και είναι απαραίτητο για την υγεία του ασθενούς να εξεταστεί άμεσα από εξειδικευμένο ιατρό.

 

• Ποιά είναι τα είδη και οι κατηγορίες της αιμορροϊδοπάθειας;

Οι αιμορροΐδες διακρίνονται σε εσωτερικές, που εντοπίζονται πάνω από τον σφιγκτήρα και δεν είναι ορατές, τουλάχιστον σε φάση ηρεμίας και σε εξωτερικές, που είναι κάτω ή έξω από τον σφιγκτήρα. Ανάλογα με τη μορφολογία και τη βαρύτητα τους ταξινομούνται σε:

• Στάδιο I: όταν οι αιμορροϊδικοί όζοι δεν προπίπτουν καθόλου και προκαλούν μόνο μικρή αιμορραγία
• Στάδιο II: όταν οι αιμορροϊδικοί όζοι προπίπτουν από το πρωκτό κατά την κένωση, αλλά στη συνέχεια ανατάσσονται αυτόματα
• Στάδιο III: όταν οι αιμορροϊδικοί όζοι προπίπτουν από το πρωκτό κατά την κένωση και δεν ανατάσσονται πλέον αυτόματα, αλλά μόνο με χειρισμό από τον ασθενή
• Στάδιο IV: όταν οι αιμορροϊδικοί όζοι προπίπτουν μονίμως από το πρωκτό, ανεξαρτήτως κένωσης, προκαλώντας πόνο και ερεθισμό.

Κοινό χαρακτηριστικό σύμπτωμα σε όλα τα στάδια είναι η αιμορραγία.

 

• Πώς γίνεται η διάγνωση της αιμορροϊδοπάθειας;

Η διάγνωση της αιμορροϊδοπάθειας είναι μια σχετικά εύκολη διαδικασία και βασίζεται στη σωστή λήψη του ιστορικού σε συνδυασμό με την κλινική εξέταση, η οποία περιλαμβάνει την επισκόπηση της περιοχής και τη δακτυλική εξέταση.
Η δακτυλική εξέταση είναι επιβεβλημένη και πρέπει να γίνεται πάντοτε.
Επιπλέον και ανάλογα με την κρίση του εξειδικευμένου ιατρού μπορεί να πραγματοποιηθεί
ορθο-σιγμοειδοσκόπηση ή κολοσκόπηση, για τον αποκλεισμό άλλης συνυπάρχουσας πάθησης του παχέος εντέρου.

 

• Ποιά είναι η θεραπεία της αιμορροϊδοπάθειας;

Η θεραπεία της αιμορροϊδοπάθειας διακρίνεται σε συντηρητική και σε χειρουργική, ενώ η επιλογή της κατάλληλης θεραπευτικής αγωγής εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως:

• το στάδιο της πάθησης
• το μέγεθος και η συχνότητα της αιμορραγίας
• η συχνότητα των επεισοδίων
• η ύπαρξη επιπλοκών ή συνοδών νοσημάτων.

Η συντηρητική θεραπεία, εφαρμόζεται κυρίως στα αρχικά στάδια (στάδιο I και II), είναι διαιτητική και φαρμακευτική και περιλαμβάνει:

• αλλαγές στη διατροφή (αύξηση πρόσληψης φυτικών ινών και υγρών)
• αλλαγές στον τρόπο ζωής αναφορικά με το χρόνο παραμονής στην τουαλέτα, τη σωματική άσκηση και την αποφυγή της καθιστικής ζωής
• εφαρμογή λουτρών με χλιαρό νερό
• χρήση υπακτικών για να μαλακώνουν τα κόπρανα
• χρήση πρωκτικών κρεμών ή αλοιφών (που περιέχουν τοπικά αναισθητικά ή/και στεροειδή), οι οποίες βοηθούν παροδικά στην ανακούφιση από τον πόνο και τον κνησμό
• θα πρέπει να αποφεύγεται λήψη φαρμάκων όπως τα αντιπηκτικά ή τα σαλικυλικά που επιδεινώνουν την αιμορραγία.

Η συντηρητική αντιμετώπιση τις περισσότερες φορές βελτιώνει προσωρινά τα συμπτώματα του ασθενούς, χωρίς όμως να προσφέρει οριστική λύση στην αιμορροϊδοπάθεια. Συνήθως μετά από κάποια χρονική περίοδο τα συμπτώματα επανέρχονται, καθιστώντας αναγκαία την οριστική λύση του προβλήματος.

Η χειρουργική θεραπεία, εφαρμόζεται όταν τα συμπτώματα δεν υποχωρούν μετά από την εφαρμογή της συντηρητικής αγωγής ή επανεμφανίζονται, καθώς και σε περίπτωση που η αιμορροϊδοπάθεια είναι προχωρημένου σταδίου (στάδιο ΙΙΙ και ΙV).
Υπάρχει πληθώρα επεμβατικών τεχνικών και χειρουργικών επεμβάσεων, οι οποίες εφαρμόζονται ανάλογα με τη σοβαρότητα του προβλήματος και το στάδιο της πάθησης.

Οι επεμβατικές τεχνικές περιλαμβάνουν:

• διαστολή του πρωκτικού δακτυλίου, η οποία έχει καλά αποτελέσματα όταν εφαρμόζεται στο αρχικό στάδιο
• τοποθέτηση ελαστικών δακτυλίων, οι οποίοι στραγγαλίζουν τους αιμορροϊδικούς όζους, προκαλώντας ισχαιμία και συρρίκνωση τους
• σκληροθεραπεία, με έγχυση ουσιών που προκαλούν ίνωση και συρρίκνωση των αιμορροϊδικών όζων
• θερμοπηξία η κρυοπηξία

Θα πρέπει να τονιστεί ότι οι παραπάνω επεμβατικές τεχνικές δεν δίνουν πάντα λύση στο πρόβλημα, ενώ έχουν υψηλό ποσοστό επιπλοκών.

Οι χειρουργικές επεμβάσεις περιλαμβάνουν:

• την κλασική αιμορροϊδεκτομή κατά Milligan – Morgan, που εκτελείται εδώ και έναν αιώνα περίπου, ή την παραλλαγή της κατά Ferguson, που συνίστανται στην εκτομή των αιμορροϊδικών όζων. Έχουν καλά αποτελέσματα, αλλά προκαλούν έντονο πόνο μετεγχειρητικά και έχουν μεγάλη περίοδο αποθεραπείας.
• την πλάγια έσω σφιγκτηροτομή και διαστολή του πρωκτικού δακτυλίου, που εφαρμόζεται σε περιπτώσεις υπερτονικού σφιγκτήρα με καλά αποτελέσματα
• την τεχνική Longo, η οποία είναι νέα χειρουργική τεχνική, που αναπτύχθηκε την τελευταία δεκαπενταετία και είναι βασισμένη στη θεραπεία της πρόπτωσης. Πραγματοποιείται με τη χρήση ειδικού αναστομωτήρα, ο οποίος αφαιρεί κυκλικά τον χαλαρό ιστό πάνω από το επίπεδο των αιμορροϊδικών όζων, έλκοντας τους στη φυσιολογική τους θέση εντός του ορθού, ενώ παράλληλα τους στερεί την αιμάτωση. Στην περιοχή αυτή δεν υπάρχουν νεύρα, με αποτέλεσμα η τεχνική να είναι ανώδυνη και αποτελεσματική, ενώ παρουσιάζει τα χαμηλότερα ποσοστά υποτροπής από τις υπόλοιπες τεχνικές.
• την αιμορροϊδοπηξία (μέθοδος H.A.L.-R.A.R), κατά την οποία με ειδικό υπέρηχο ανευρίσκονται και απολινώνονται οι βασικοί κλάδοι των αιμορροϊδικών αρτηριών, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση των αιμορροϊδικών όζων, ενώ σε περίπτωση που είναι απαραίτητο ανατάσσεται και ο βλεννογόνος του πρωκτού. Είναι επίσης ανώδυνη τεχνική, με αντίστοιχα αποτελέσματα με την Longo.
• την αιμορροϊδοπηξία με Laser (μέθοδος LHP και HeLP), τεχνική που εκμεταλλεύεται την ενέργεια του laser, το οποίο διοχετεύει θερμότητα, προκαλώντας θρόμβωση των αιμορροϊδικών όζων και τελικά την ίνωση και τη συρρίκνωση τους. Εφαρμόζεται κυρίως στα αρχικά στάδια με καλά αποτελέσματα, καθώς στα πιο προχωρημένα παρουσιάζει συχνά υποτροπές.

 

• Ποιά είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος θεραπείας της αιμορροϊδοπάθειας;

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση σε αυτό το ερώτημα, καθώς στην εποχή μας, είναι πολλές οι αποτελεσματικές επιλογές που διαθέτει ο εξειδικευμένος ιατρός για τη θεραπεία της αιμορροϊδοπάθειας. Η επιλογή της καταλληλότερης μεθόδου εξαρτάται κάθε φορά από το στάδιο της πάθησης, από τα προβλήματα που προκαλεί στον ασθενή και από την εμπειρία του χειρουργού.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι, όπως άλλωστε και σε κάθε άλλη πάθηση, όσο πιο γρήγορα απευθυνθεί ο ασθενής στον ιατρό για την αντιμετώπιση του προβλήματος του, τόσο πιο καλά αποτελέσματα θα έχει, ελαχιστοποιώντας τις επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν ή την πιθανότητα υποτροπής της νόσου.

 

• Ποιές είναι οι επιπλοκές της αιμορροϊδοπάθειας;

Οι επιπλοκές είναι η αιμορραγία και η θρόμβωση των αιμορροϊδικών όζων.

• Η θρόμβωση των εσωτερικών αιμορροΐδων εκδηλώνεται με έντονο πόνο, αιφνίδιας έναρξης που παρουσιάζεται όταν προπίπτουν και περιεσφιχθούν από τους σφιγκτήρες του πρωκτού. Είναι δύσκολη η ανάταξη τους, μεγαλώνουν σε μέγεθος λόγω του συνυπάρχοντος οιδήματος και μπορεί να γαγγραινοποιηθούν.
• Η θρόμβωση των εξωτερικών αιμορροΐδων εκδηλώνεται με απότομη εμφάνιση πόνου και σχεδόν ταυτόχρονη παρουσία επώδυνου σκληρού οζιδίου περιπρωκτικά. Οφείλεται σε ρήξη εξωτερικών αιμορροϊδικών φλεβιδίων, μετά από εργώδη κένωση, διάρροια ή άσκηση έντονης μυϊκής προσπάθειας. Με την πάροδο των ημερών ο πόνος υποχωρεί, ο όζος σκληραίνει λόγω οργανοποιήσεως του θρόμβου και συρρικνώνεται, ενώ σε περίπτωση που διαβρωθεί ή τραυματιστεί μπορεί να αιμορραγήσει.

Η μη έγκαιρη αντιμετώπιση της πάθησης αυξάνει σημαντικά τις πιθανότητες επιπλοκών (αναιμία, περίσφιξη, νέκρωση κ.α.), θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία του ασθενούς.

 

• Πόσο χρόνο διαρκεί η αποκατάσταση της αιμορροϊδοπάθειας;

Η επέμβαση, ανεξαρτήτως της χειρουργικής τεχνικής που έχει επιλεγεί,  πραγματοποιείται συνήθως με λαρυγγική μάσκα ή γενική αναισθησία, είναι ανώδυνη, αναίμακτη και με άμεσα αποτελέσματα, ενώ διαρκεί κατά μέσο όρο περίπου 20 λεπτά.
Η ανακούφιση του ασθενή από τα συμπτώματα είναι άμεση, ενώ μετά από λίγες ώρες είναι σε θέση να επιστρέψει στο σπίτι και τις δραστηριότητες του.

 

• Χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη προσοχή από τον ασθενή μετά το χειρουργείο;

Μετά την αποκατάσταση της αιμορροϊδοπάθειας δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη φροντίδα. Από την επομένη του χειρουργείου ο ασθενής μπορεί κινηθεί ελεύθερα, να οδηγήσει, να πάει στη δουλεία του, να κάνει ντους, χωρίς προβλήματα ή ενοχλήσεις. Θα πρέπει μόνο για μερικές ημέρες να αποφύγει την έντονη σωματική άσκηση και να εμπλουτίσει τη διατροφή του με υγρά και φυτικές ίνες.

 

• Ποιές είναι οι πιθανές μετεγχειρητικές επιπλοκές;

Όπως σε κάθε χειρουργική επέμβαση υπάρχει ο κίνδυνος επιπλοκών, έτσι και στην περίπτωση της χειρουργικής αντιμετώπισης της αιμορροϊδοπάθειας, οι συχνότερες επιπλοκές που μπορεί να παρουσιαστούν είναι ο πόνος, η υποτροπή και επανεμφάνιση της. Για το λόγο αυτό πολύ σημαντικό ρόλο έχει η επιλογή της κατάλληλης χειρουργικής τεχνικής, αναλόγως του βαθμού της αιμορροϊδοπάθειας και κυρίως η εμπειρία του χειρουργού στην εφαρμογή της.
Επιπλέον σε όσο πιο μικρό στάδιο γίνει η αποκατάσταση της πάθησης, τόσο καλύτερα είναι τα αποτελέσματα και μικρότερη η πιθανότητα επιπλοκών ή υποτροπής.